Der dagen zat?

In een column op de achterpagina van dagblad Trouw (28 nov. 2017) schreef Rob Schouten over het gevoel ‘der dagen zat’ te zijn.

“Het heeft iets tegenstrijdigs. De vooruitgang in wetenschap en technologie zorgt ervoor dat we allemaal stukken ouder worden, maar ook dat we steeds sneller achter beginnen te lopen. In de ‘Nationale Zorggids’ lees ik dat in 2030 dementie de belangrijkste doodsoorzaak zal zij. Ik sla het allemaal ‘mit brennender Sorge’ gade.”

Schouten geeft ons niet een antwoord waarmee we in het geloof verder komen. Hij geeft ons wel veel vragen. Wie ouder, misschien wel heel veel ouder is geworden, kan zich dat nare gevoel soms erg inleven. Je wilt je best doen om de teleurstellingen van de oude dag niet aan je ziel te laten komen. Het bericht van de dokter, het verlies van een naaste, de afbraak van jouw zekerheden in de aldoor maar veranderende wereld, de armetierige situatie in de kerk… hoe geef ik die dingen een plaats zonder dat ze mijn binnenste kapot maken?

Graag willen we de wijze oudere zijn die kan putten uit de schatten aan levenservaring die in het hart opgetast liggen. In de Max-afleveringen uit ‘Het dagboek van Hendrik Groen’, die u misschien ook op de tv bekijkt, zie je hoe mensen creatief met hun hoge leeftijd proberen om te gaan. Zouden we als christenen er soms een eigen handvat aan kunnen krijgen?

We staan met beide benen in deze wereld en weten dat de glorie voorbijgaat; we zijn als vallend blad en we verwaaien aan het leven als de adem des Heren daarover gaat. Waar is Gods Koninkrijk? Zondag begint de advent. En een week later zullen we tijdens de kerkdienst in de zondagsspiegel van Zacharias en Elisabeth uit Lukas 1 kijken. Oud en der dagen zat, nochtans: hun hart veert op van heilsverwachting. Ze leefden stil met de beloften en geboden van de God van Israël. Ze hielden hun geloof. ‘Ons, in Zijn hart geborgen, heeft Hij zo rijk bedacht’, zegt het adventslied voor hen die het rijk bewonen.

Op zulke mensen willen we graag lijken.