Mémorial
Pascals denken werd levensomvattend toen hij, 31 jaar jong, een beslissend moment doormaakte. Op een donkere avond vol storm en regen stak hij in een koets in Parijs de Seine over via een brug zonder leuningen. De paarden gleden uit en de koets bleef op het nippertje hangen. Pascal zag in die bange ogenblikken de eeuwigheid op zich afkomen. Hij wist zich uit doodsgevaar gered en dat bracht hem tot bekering, anders gezegd: tot existentieel besef dat er meer is dan alleen droge wetenschap, denkvermogen of slim zijn. Gevleugeld is Pascals uitspraak dat het hart zijn redenen heeft die het verstand niet kent. Het ontlokte hem in die crisisuren zijn Mémorial, een aantal haastig neergekrabbelde zinnen die pas na zijn dood, op nog maar 39-jarige leeftijd, op een ingenaaid perkament in de voering van zijn jas werden gevonden: ‘Vuur, God van Abraham, God van Isaac, God van Jacob, niet de God van filosofen en geleerden. Zekerheid, zekerheid, gevoel, tranen, vreugde, vrede, God van Jezus Christus’. Het maakte Pascal schatplichtig aan het klassieke christendom waarin Augustinus en anderen hem waren voorgegaan.
Bron: Ecclesia nr. 12 – juni 2023
Lees verder